Dicht bij jezelf blijven, vraagt dit jaar extra aandacht.
Ik geloof dat als je dichtbij jezelf blijft en dicht bij jouw pure gevoel blijft, je uiteindelijk gelukkiger bent. Maar wat nou als je daardoor aan alle kanten voor uitdagingen komt te staan?
2020 is voor mij - en ik verwacht voor heel veel mensen - wel het jaar waarin ik op de proef ben gesteld om naar mijn gevoel te luisteren, naar mijn hart te luisteren en mijn hart te durven volgen❤
Wat gebeurt er veel. Ik kan het woord Corona bijna niet meer horen of uitspreken. Corona zet onze wereld op zijn kop. Of je het nou wil of niet iedereen treft het en ondervindt er belemmering van op zijn of haar eigen manier.
Het is het gesprek van de dag.
We staan ermee op en gaan ermee naar bed. Want het beperkt ons allemaal. Los van het praktische gedeelte van alle regels of de gevolgen hiervan, het treft ons fysiek en mentaal.
Deze periode vraagt ook om zelfreflectie. Hoe sta jij erin? Wat denk en voel jij? Wat doet die stilte met jou? Wat doet de leegte met jou? Durf jij dicht bij jezelf te gaan staan of heeft het leven je te veel afgeleid en komt er nu veel op je af? Misschien vliegt het je wel aan en wil je het liefst vluchten. Weg van al die gevoelens en gedachten die je steeds toefluisteren in je hoofd. Wegvluchten van al die stemmen en meningen van de mensen om je heen die ook wat te vertellen hebben.
Dit gevoel is helemaal niet gek. We brengen dit jaar veel meer tijd met onszelf door en leven in een kleine bubbel met mensen die dichtbij je staan en mogen staan. Aanraken mag maar beperkt; iets wat heel onnatuurlijk voelt. Ook dat doet veel met ons. TOCH vind ik dat niet per se heel slecht . Want echt tijd met jezelf geeft ook een kijkje in jezelf of je het nou wil of niet. Je gevoel en gedachten vertellen jou veel, altijd al, maar normaal gaan door het leven dat we leiden veel van die gedachtes en gevoelens in de mist op door onze werkzaamheden, sociale bezigheden en misschien wel vaste patronen en verplichtingen. En nu staat soms de tijd voor je gevoel stil. Weekenden en avonden na je werk blijven blanco van sociale contacten. Allemaal tijd om te ontdekken wat dicht bij jezelf staan voor jou inhoudt.
Wie ben je? Waar sta je voor? Wat wil je met je leven? Hoe sta je in het leven? Hoe kijk je tegen dingen aan die nu worden verteld of van je verwacht worden? Ben je gelukkig met het leven dat je nu hebt of kom je erachter dat je eigenlijk iets heel erg mist? Zit je relatie wel goed of mis je juist heel erg een relatie? Leef je wel gezond? Zie en ken jij je partner wel echt of hij/zij jou? Zijn er onbewust of bewust gewoonten in geslopen die nu helemaal niet goed voelen? Gaat het echt goed met je kindjes? Of misschien kom je erachter dat dingen met je gezin doen je heel erg blij maken, maar waar je veel te weinig tijd voor hebt gemaakt. Misschien voel je je vreselijk eenzaam? Dit gevoel kan je met en zonder mensen om je heen hebben.
Zo kan ik nog wel veel meer voorbeelden noemen wat deze tijd met ons kan doen. Het zet ons aan het denken en het kan ons flink verwarren. Wat moet je met al die gedachtes en gevoelens?
Ik kan je alleen maar het volgende meegeven: wees er niet bang voor, omarm die gevoelens, ga op ontdekkingsreis en ga opnieuw jouw natuurlijke draai uitvinden. Deze tijd leent zich ervoor om dichtbij jezelf te gaan staan. Deze tijd vraagt extra aandacht voor jouw gezin dus betrek je partner en kleine bubbel met mensen er ook bij. Want praten blijft belangrijk. Krop je gevoel niet op en hervind jezelf en elkaar. Wees lief voor elkaar en creëer ruimte voor elkaar, soms letterlijk en figuurlijk, want dat heb je nodig om te ontdekken wat jij / jullie nodig hebben om elkaar niet kwijt te raken.
Sta open voor een andere afslag, wees creatief en probeer beren op de weg weg te jagen of van een andere kant te bekijken. Zie mogelijkheden.
Naast gevoelens uit het hier en nu zullen er ook gedachten uit het verleden naar boven kunnen komen. Vaak gevoelens die we hebben weggestopt en vaak gevoelens die we het liefst ook daar houden. Wees ook niet bang om daar wat mee te gaan doen. Wegdrukken lijkt de oplossing, maar het blijft terugkomen. Het verdient de aandacht om echt verwerkt te worden. Nu voelt het als een berg die je niet wil beklimmen, maar hoe fijn is het als die berg van je pad verdwijnt doordat je hem een keer aangaat? Achter die berg zit zoveel liefde en moois waar je anders nooit bij zult komen. En dat hoef je niet alleen te doen. Een bergbeklimmer gaat ook niet de berg op zonder voorbereiding en training.
Mijn boodschap in deze blog is: wees niet bang om dichtbij jezelf te staan. Wees lief voor jezelf en laat jouw gevoel er zijn. Dat zal je alleen maar sterker maken en je vrijer maken om ook in de toekomst dichterbij jezelf te kunnen blijven staan. Ik geloof dat we hier zijn om je eigen hart en gevoel te volgen en daardoor je eigen pad te kunnen lopen. Haal de positieve dingen uit 2020, want als je goed kijkt, zijn die er ook?
Veel liefs Debbie
