Wat fijn dat je deze blog leest. Ik neem je mee naar waarom ik holistische EMDR één van de mooiste therapievormen vindt waarmee je iets kan helen of loslaten wat jou belast in jouw leven. Daarnaast leg ik in deze blog uit waarom het ‘holistische EMDR’ heet en niet gewoon ‘EMDR’ zoals het in de reguliere zorg genoemd wordt.
Verder neem ik je mee in mijn eigen proces, omdat ik vind dat het delen van mijn kwetsbaarheid met jou soms net de drempel lager kan maken om met jezelf aan de slag te gaan. Ik wil graag het taboe doorbreken dat er is op het uitspreken van gevoelens waar we vaak ons voor schamen. Ik schaam me niet meer voor mijn gevoelens. Dit ben ik ook. Heel eerlijk, ik denk dat ik dit werk nooit zo met passie, liefde en gevoel zou kunnen doen als ik de nare gebeurtenissen in mijn verleden niet had meegemaakt. Dit deel van mij zorgt ervoor dat ik mijn werk nooit zonder gevoel zal kunnen doen en mij als therapeut alleen maar beter maakt. Jij bent voor mij geen nummer, maar een mens met gevoel net zoals ik en ieder ander.
Laat ik beginnen dat beide vormen van EMDR goed zijn. Dus het gaat er vooral om bij wie en bij welke vorm jij je het beste voelt. En als je dat gevoel volgt, zit jij op de juiste plek.
Zelf voel ik mij het beste bij holistische EMDR. Ik ben dit werk niet zomaar gaan doen. Dit werk kwam op mijn pad, omdat ik zelf ook heel wat op mijn schouders droeg wat te zwaar werd. Ook ik had hulp nodig. Het was te groot om te negeren.
Ik heb in het verleden wel reguliere therapie gehad, waaronder EMDR, maar dat bleek niet voldoende te zijn geweest. Ik had een enorme muur om mij heen gebouwd en vertrouwde eigenlijk niemand toe om die muur af te breken. Daarnaast heb ik altijd erg moeite gehad met mensen die ‘boven mij’ gingen staan. Misschien deden ze dat niet echt, maar zo ervaarde ik dat wel. Ik voelde mij dan minder en klein. Ik voelde mij een nummer en niet voldoende gezien.
In die tijd voelde ik dat niet heel bewust, dus ik ging de reguliere therapie wel aan. Maar de behandelingen gingen niet dieper dan de laag die ik liet zien en horen. Ik herpakte mij zoals ik dat mijn hele leven al deed en ging door met mijn leven.
Mijn beeld van therapie was hierdoor vertroebeld. Mijn overtuiging "Ik doe het allemaal wel alleen en ik heb niemand nodig!", was hierdoor onbewust alleen maar versterkt.
Ik ben een positief, meestal vrolijk mens, dat graag zorgde voor anderen. Dat was een goede afleider van mijn trauma’s. De meeste mensen in mijn omgeving hadden geen idee van wat er binnen in mij speelde. Meestal vond ik dat wel fijn, want dan was het veilig bij mij en kon niemand mij kwetsen op die onderwerpen. Daar had ik in het verleden namelijk teveel nare ervaringen mee gehad. Dus daar zaten nog meer overtuigingen: "Ik kan niemand vertrouwen." en "Als ik mijn gevoel deel, word ik gekwetst."
Maar vaak voelde ik mij ook heel erg alleen, niet gezien en niet gehoord. Waarschijnlijk zorgde mijn houding "Ik zorg wel voor jou." en "Ik zie jou wel." ervoor dat er vaak te weinig ruimte was voor mij en wat er in mij leefde. Wanneer ik ongesteld moest worden, zakte mijn muur, door al mijn hormonen, en eigenlijk was mijn gezin dan de dupe van mijn verdriet. Ik had het dan niet altijd onder controle en was daardoor niet de leukste thuis. Vooral mijn man kreeg dan de volle laag, omdat al mijn opgekropte woede en pijn eruit kwamen. Hij was mijn veilige haven, dus kreeg hij de volle laag. Vaak heel onterecht of buiten proporties.
Andere mensen in mijn omgeving zagen mij in die tijd weinig, omdat ik mezelf isoleerde of een masker opzette. Ook had ik vanaf mijn 18de chronische pijnen door vastgezette trauma’s. Deze pijnen hadden veel impact op mijn dagelijks leven. Dat die chronische pijnen veroorzaakt werden door die trauma’s wilde ik toen nog niet geloven.
Aan vrienden vertelde ik weleens wat over die pijnen. Vooral als ik niet altijd mee kon doen met de rest of wanneer ik vroeger weg moest gaan van een feestje, omdat ik helemaal op was van de pijn. Maar hoeveel impact dat werkelijk had op mijn leven en op het gezin, wisten eigenlijk maar weinig mensen. Misschien wist niemand dat wel echt.
Ik was zo gewend dat het om een ander draaide, waardoor ik het ook niet over mijn lippen kreeg om de aandacht naar mij toe te trekken. Ik was veel te bang om afgestoten te worden of mezelf ongewenst te voelen. Daarnaast was ik ook bang dat ik teveel voor anderen was, waardoor ik ze misschien wel kon verliezen. Dus ik koos er meestal voor om het niet uit te spreken en pas in te storten wanneer niemand dat zag.
Veel dagen bracht ik verdrietig, uitgeput en met veel pijn in mijn lichaam door in bed. Dit vertaalde zich ook in mentale vermoeidheid. Ik raapte mezelf bijeen als de kinderen aandacht en liefde nodig hadden. Meestal lukte dat, al hebben zij helaas ook veel bewust en onbewust ervaren, hoe klein ze ook waren, dat hun moeder zich niet altijd goed voelde. Juist dat zorgde er bij mij voor dat er nog iets aan mij vrat…
Ik voelde mij enorm schuldig en niet altijd een goede moeder. Ik overcompenseerde dat dan waar het kon met hun verjaardagen. Groots vieren, groot uitpakken en hen de leukste dag uit hun leven geven. Dit kostte mij echter nog meer energie. Het was echt een vicieuze cirkel waar ik niet meer uit kon ontsnappen.
Toen ik jaren geleden ernstig ziek werd van Corona kon ik niet meer zorgen voor anderen. Ik moest overleven en vechten om beter te worden. Dit deed ik samen met mijn gezin. Maar door het gevecht om beter te worden, kwam er ook ruimte voor alles wat ik had weg gestopt. Ik had mij nog nooit zo gebroken gevoeld in mijn leven als toen.
In het begin was ik een soort ‘kasplantje’ dat zich niet kon uiten, terwijl ik meer voelde en herbeleefde dan ooit. Maar praten lukt in het begin niet goed. En de woorden kwamen er anders uit dan mijn hoofd, buik en hart voelde en bedoelde. In die periode was ik na een paar zinnen zo overprikkeld dat ik het ook maar opgaf.
Fysiek had ik mij na een jaar redelijk goed hersteld op wat restant Covid-klachten na. Dat was al een heel zware weg, maar opgeven deed ik niet. Maar mentaal was ik niet meer wie ik was. Ik herkende mezelf niet meer terug. Ik raakte van de kleinste dingen overprikkeld en mijn leven stond op zijn kop.
Waar ik zo goed in was: er voor anderen zijn, luisteren en de juiste dingen kunnen zeggen; blogs schrijven; uitjes met vriendinnen; mijn kinderen en man de liefde geven, ik had er gewoon geen puf meer voor. Heel heftige trauma’s van vroeger gaven mij veel nachtmerries en herbelevingen. Dit alles zorgde voor het gevoel dat het zo voor mij niet meer hoefde.
Ik stond al een jaar ingeschreven voor hulp bij reguliere zorg, maar de wachtlijst was zo lang dat ik nog lang niet aan de buurt was. Al beloofde men elke keer dat het niet lang meer zou duren, ik zag geen licht meer aan het einde van de tunnel. De wachttijd werd langer en langer.
Toen ik, met pijn in mijn hart, naar mijn man had uitgesproken dat ik niet meer kan en niet meer wil, ging er een knop in mij om toen ik zijn angst en pijn zag. We besloten onze vakantie te annuleren en het geld wat we gespaard hadden in mij te stoppen. Hij zei: "Lieverd, zoek iemand die bij je past. Het maakt niet uit wat het kost. Het maakt niet uit of het vergoed wordt of niet. Kies voor jezelf, werk aan jezelf. Ik steun je met heel mijn hart en al mijn liefde." en dat heeft hij ook gedaan. Daar ben ik hem super dankbaar voor. We vergeten weleens dat je dit samen draagt. Niet alleen jij lijdt door je pijn, maar je geliefde minstens net zo erg. Die voelt zich enorm machteloos en ziet de partner uit de handen glippen.
Ik heb mij toen aangemeld voor de psychosomatische-therapie om weer te verbinden met mijn gevoel en lichaam. Iets wat nu in mijn praktijk de eerste stap is als iemand bij mij een traject aangaat. Weer durven voelen en contact leggen met jouw hele zijn. Niet meer alleen in je hoofd, maar echt durven voelen wat er in je lichaam leeft.
Wat was het confronterend hoe ik uit mijn lichaam was gevlucht. Wat was het spannend om mij zo over te geven in de handen van mijn therapeute. Er kwam heel veel los. Elke keer als ik dacht dat ik nu alles wel had gehad, raakte ze iets in mij aan wat eruit mocht. Wat hierbij hielp, was dat ik mij door haar direct gezien voelde. Zij won mijn vertrouwen en we hadden een heel fijne klik. Ze kwam niet voor niets op mijn pad. Een zin waar ik vroeger niet zoveel mee had, maar nu enorm in geloof: als je je hart volgt, ontmoet je de juiste mensen op je pad.
Soms blijven ze even om je wat te leren, soms komen ze in je leven om wat aan te raken; fijn of niet fijn. En soms blijven ze langer of voor altijd om samen te verbinden en te groeien. Maar het is nooit voor niets.
Een paar maanden later was ik klaar voor een volgende stap. Ik vulde de zoekterm ‘EMDR’ in op Google en besloot te zoeken naar afbeeldingen. Ik wilde een klik voelen met een therapeut. Voelde ik dat niet? Dan begon ik er al niet aan. Ik stond inmiddels al weer zo aan met mijn gevoel dat ik daar weer op durfde te vertrouwen. De eerste foto die ik zag, klikte ik aan. De therapeute die op de foto verscheen voelde goed aan. Bij de foto stond: ‘Energetisch & EMDR therapeut’. Ik had geen idee wat het inhield, maar ik dacht: "Ik ga het gewoon doen, wat heb ik te verliezen? Dit voelt niet voor niets zo goed." Ik stuurde haar een berichtje en kreeg meteen een warm lief appje terug van haar. En ze had plek op de korte termijn.
Ik wist in het begin nog niet precies wat het zou inhouden. Maar bij deze therapeute is mijn liefde voor mezelf ontstaan en voor mijn huidige werk. Ik kwam bij haar binnen en het voelde meteen goed. Ik voelde mij al heel snel gezien en gehoord. We besloten een afspraak te maken voor de week erop om te beginnen met holistische EMDR.
Verspreid over maanden heb ik met haar verschillende helende reizen mogen maken door mijn lichaam. En ja, het was heftig. Trauma’s waar ik van afwist en trauma’s die ik diep had weggestopt, kwam ik tegen. Ik kwam mezelf keihard tegen bij elke sessie, maar ook elke sessie bracht mij verder, dus het voelde als voor mij de juiste weg.
Ik voelde mij op elke laag die we aanraakten lichter worden. Wat ik zo fijn vond, was dat er niet altijd woorden nodig waren. Het lichaam vertelt namelijk ook een hoop. Je hoeft niet bij elke traumastuk alles op te rakelen of uit te leggen. Vaak is doorvoelen en daarin verzachten al genoeg. En alle emoties mogen er uit. Het is niet alleen op het cognitieve vlak, maar echt het hele lichaam doet mee.
Dat is voor mij het grote verschil met reguliere EMDR. Je ruimt niet alleen met je hoofd op, maar je hele lichaam doet mee. Je pakt niet alleen je negatieve trauma’s aan, maar zet tegelijkertijd ook positieve overtuigingen vast met holistische EMDR. Holistische EMDR kan daarnaast op veel verschillende manieren toegepast worden. Samen met je therapeut kies je de weg die bij jou past.
Daarnaast houdt de nazorg ook niet op na een sessie.. Nee, je kunt altijd een appje sturen als het je tussen de sessies door aanvliegt. Dat maakte voor mij ook een extra fijne en veilige bedding om alles aan te gaan wat mij vasthield waardoor ik niet voluit meer kon leven. In een jaar tijd heeft zij mij heel erg vooruit geholpen. Wat ben ik haar dankbaar.
Ze stimuleerde mij daarnaast om mijn hart en gevoel te volgen en om ook deze opleiding te gaan doen. Ze gaf mij een goede tip en ook dit klopte voor mij zo. Ik werkte al een tijdje als burn-out-coach voordat ik ziek werd, maar ik miste altijd iets. Toen ik bij haar een holistische EMDR-sessie had gedaan én de klik voelde, voelde ik dat ik hier ook voor moest gaan.
Inmiddels kan ik niet anders zeggen dan dat dit werk voelt als thuiskomen. Dit voelt namelijk voor mij niet als hard werken of zwaar werk, wat vaak mensen van buitenaf denken, maar als iets wat onderdeel is van mijn leven. Werken vanuit mijn hart is voor mij elke keer weer zo bijzonder en zeker als ik zie, hoor en voel hoeveel verschil het maakt voor iemands geluk.
Ik ben dankbaar dat ik kan doorgeven en kan doorstromen in alles wat ik te geven heb in dit leven. Daarom ben ik dit werk gaan doen. Want werken uit mijn hart en gevoel zal nooit voelen als werk, maar als passie waar ik mijn werk van mocht maken.
Voel jij nu ook "ik wil graag (vrijblijvend) contact met Debbie opnemen" bij mijn verhaal. Neem dan contact met mij op en dan kijken en voelen we samen wat ik voor jou kan betekenen.
Dankjewel dat je mijn hele blog hebt willen lezen. Ik hoop dat ik jou met mijn levensverhaal iets heb kunnen geven. Al is het alleen maar herkenning.
Heel veel liefs, Debbie
