Als we een gebroken been hebben, dan ziet iedereen het aan je. Heb je mentaal een (tijdelijke) uitdaging, dan ziet men het niet. Dus je moet het benoemen of uitleggen. Tja, dat is lastig voor de meeste mensen. Niet alleen omdat je het moet benoemen op dat moment, het is ook iets wat je moet blijven herhalen. Mensen vergeten het, ze zien niets aan je, dus dan is het er niet.
We willen allemaal sterk zijn en niet zwak overkomen. En ja, wat zullen ze nu wel van mij denken als ik zeg dat ik niet zo lekker ga in mijn hoofd? Nemen ze mij nu nog wel ooit serieus? Kan ik straks wel weer die baan oppakken? Zo heel veel redenen waarom mensen de taboe in stand houden en er liever niets over zeggen.
Gelukkig zie ik wel verandering ontstaan. Mensen vertellen veel meer over hun mentale gesteldheid of diagnoses die zij, hun partner of hun kind hebben gekregen. En ik moedig dat ook alleen maar aan. We kunnen het ook niet allemaal maar vol blijven houden en mooi weer blijven spelen naar elkaar. Ik geloof dat iedereen vroeg of laat met zichzelf aan de bak moet. En dat je daar echt niet voor hoeft te schamen, of erger nog, je er nog voor gaat verontschuldigen. We belopen allemaal een levenspad waar we een hoop voor onze kiezen krijgen. Met zowel positieve als minder positieve dingen. En dan druk ik het nog voorzichtig uit.
We houden onszelf maar voor dat we altijd gelukkig moeten zijn. Nou daar komt het... dat kan niet!
Doordat we het maar blijven bagatelliseren en zeggen dat het super met ons gaat, lopen we vroeg of laat onszelf voorbij. “Neem jezelf eens wat serieuzer”, zeg ik. Sta eens stil bij wat dingen met je doen. Sta een stil bij wat je lichaam je vertelt. Sta eens stil bij wat jouw gevoel je zegt! Nee, wat doen wij met zijn allen? We verzinnen smoesjes voor onszelf en de omgeving: “Oh, ik ben gewoon een beetje moe, ik ga vroeg naar bed en dan ben ik er wel weer!”.
Nee, stop daar nou eens mee en geef jezelf mentaal en lichamelijk eens echt wat je lichaam aangeeft en van jou vraagt. Jouw lichaam heeft jou echt wel eens gezegd: ”Poeh, ik ben echt moe.”. Je hebt echt wel eens gemerkt dat je emoties schommelen of misschien merk je dat al veel langer. Je hebt echt wel eens de vraag gekregen van iemand “Loop je jezelf niet voorbij? Wat ben je druk.”. Nee, je gaat maar door en houdt jezelf voor dat het niet anders kan.
“Ja, ik ben moeder, ik heb geen tijd voor mezelf.” en “Ja, ik heb een drukke baan, ik kan niet zomaar een paar dagen thuis blijven!” of “Ik zou niet weten hoe ik dat moet doen!” en zo maar door!
Sorry, maar je kunt door blijven gaan hoe je nu doet, maar ik kan je nu al garanderen dat je het waarschijnlijk nog een tijdje vol gaat houden op deze manier, maar dat er daarna een moment gaat komen dat je instort. En nee, dat is dan niet over na een weekje bijkomen en uitzieken. Trek er dan maar minstens een half jaar voor uit voordat je weer überhaupt een beetje kan functioneren zoals je gewend was.
We hebben er allemaal een handje van om onszelf voorbij te lopen en ja, dat zie je nu veel gebeuren. Heel veel mensen hebben op dit moment een burn-out, zijn overwerkt of hebben al veel klachten en zitten nog in de ontkenning. Ze zijn aan het vluchten voor de signalen van hun lichaam.
Er vallen nu een hele groepen mensen met bosjes om. En als we zo doorgaan, leren wij het onze kinderen ook om zo te doen en het leven zo te leiden. Die gaan vroeg of laat ook omvallen. Het erge is, dat burn-out ook al voorkomt onder kinderen. Kinderen leren nu ook al om alleen maar door te gaan. Vergeet niet, wij zijn hun voorbeeld.
Luister naar jouw lichaam. Doe een stapje terug. Stel prioriteiten. En durf hulp te zoeken en aan te nemen van jouw omgeving en eventueel een coach. Praat over je mentale gesteldheid, echt, schaam je niet. We hebben allemaal wel wat. Niet alles is wat het lijkt.
Ik ben burn-out-coach en kan jou hierin begeleiden. Ook als je gewoon even je verhaal kwijt wil of wat tips of sturing nodig hebt. Ik begeleid niet alleen mensen met een burn-out. Wil je meer weten? Kijk dan eens rond op website.
Met betrekking tot luisteren naar mijn lichaam ben ik (helaas) ervaringsdeskundige. Doordat ik chronisch ziek ben, zal ik elke dag er bij stil moeten staan waar mijn grens is en wat mijn lichaam nodig heeft. Daarom kan ik jou beter begrijpen en adviseren, ik heb het niet alleen uit een boekje geleerd. Ik leer nog elke dag uit de praktijk...
Mijn eigen levensles is: je hoeft het niet alleen te doen. Hulp zoeken maakt je alleen maar sterker. Samen krijg je andere inzichten waar je anders in vast blijft lopen. Vrienden, vriendinnen, familie, collega’s, coachen, et cetera. Samen kun je veel meer dan je alleen kan. Dat geldt voor iedereen.
Wil jij je anders gaan voelen? Patronen gaan doorbreken? Ben je klaar voor verandering en heb je zin in nieuwe stappen? Wil je weer stralen en genieten? Neem dan nu contact met me op.
Veel liefs Debbie Pouwels
