Enige tijd geleden leerde ik een dame op leeftijd kennen. Ik keek in haar ogen en zag een stukje van mijzelf. Er ontstond al snel een stukje chemie tussen ons. Ondanks dat er ruim 45 jaar leeftijdsverschil tussen ons zit, voelde ik een sterke verbinding. We raakten aan de praat en al snel hoorde ik veel raakvlakken die ik herkende bij mezelf. Ons verleden en de pijnlijke weg die wij bewandeld hebben en soms nog aan het bewandelen zijn. Ook in ons gedrag en onze gedragspatronen zitten veel overeenkomsten.
Iets in haar ogen raakte mij enorm, maar ik kon mijn vinger er niet meteen op leggen. Iets in haar hele zijn raakte mij op een nog diepere laag dan ik eerder ooit heb gevoeld. Het voelde als een boodschap die ik niet meteen begreep. Het moest echt even landen.
Na een tijdje kwam ik tot de kern van wat mij zo raakte bij deze vrouw. Het besef dat deze vrouw geen vrij leven heeft gehad en daardoor haarzelf te vaak heeft weg moeten cijferen, kwam echt even bij mij binnen. Ze had geen mensen om haar heen die tegen haar zeiden: "Je hoeft niet alleen te zorgen voor anderen, je mag ook ontvangen en doen wat goed is voor jou." Daarentegen werd juist van haar verwacht dat ze zorgde voor anderen. Ze leerde zich heel dienstbaar op te stellen. Het geluk van een ander ging altijd voor haar geluk.
Haar werd niet geleerd dat je recht hebt op je eigen persoonlijke grenzen. Er was weinig ruimte om haar eigen persoonlijkheid te ontwikkelen. De rol die ze moest nemen, is voor haar bepaald. En daarmee waren ook haar grenzen bepaald. Daar tegen opstaan in die tijd was zeer ongebruikelijk en kwam niet eens in haar op. Dat had verstrekkende gevolgen voor haar leven. Zeker nu op haar oude dag nu er meer ruimte ontstaat voor wat erin haar leeft, beleeft ze die gevolgen nog veel bewuster.
Deze vrouw heeft helaas niet meer veel jaren om dit te doorbreken. Haar lot is al bepaald. Vele tranen vloeien nu soms over haar wangen. De rouw over het leven wat ze had kunnen hebben, maar niet heeft gekregen, doet haar pijn. De bewustwording is groot. Toch mag ik haar wat verzachten door haar in kleine stapjes ontvangen te leren; door vertrouwen te winnen en zachte streling van een massage of een luisterend oor te geven. Door er te zijn met alle zachtheid en liefde die ik kan geven.
De dankbaarheid is groot, misschien van mij zelfs nog meer. Want wat voel ik mij dankbaar dat ik deze vrouw toch nog kan laten voelen dat ik haar zie en dat ze het waard is om aangeraakt te worden zonder dat zij iets hoeft terug te geven. En dat ik haar een klein stukje vertrouwen kan teruggeven in de mensheid voordat ze, over hopelijk nog een lange tijd, het leven hier verlaat.
Wat mij zo raakt aan deze vrouw, is dat ik, vele andere vrouwen en misschien wel jij, deze vrouw kunnen zijn op onze oude dag, als we niet voor onze eigen grenzen en verlangen kiezen.
Ja, ik ben mij ervan bewust dat de tijd nu anders is, er minder bepaald wordt voor vrouwen en er meer vrijheid en gelijkwaardigheid naar vrouwen is in Nederland. We kunnen nu veel meer in onze kracht gaan staan en kiezen voor onszelf zonder daar in belemmerd te worden op de manier zoals dat 45 jaar geleden was.
Maar helaas geldt dit ook nog voor veel familielijnen nog niet. Die geven nog steeds patronen mee die je gevangen kunnen houden in een kooi. Ze geven nog een opvoeding mee aan de kinderen die al lang niet meer passen bij deze tijd. En soms zit dat niet eens in grote dingen, maar juist in kleine dingen die bij jou als kind zijn binnen gedrongen via een sluiproute. Dit kan wel degelijk nog grote gevolgen hebben op jouw zelfbeeld en dus ook hoe jij in het leven staat en hoe jij weerstand kan bieden aan mensen die jou in de weg staan om voor jezelf te gaan. Ook kan dit invloed hebben op het kunnen ontwikkelen van jezelf tot een krachtige vrouw die haar eigen weg durft te nemen, ook al wordt dat haar niet altijd gemakkelijk gemaakt.
Die weerstand kunnen bieden aan je omgeving is misschien nog wel het moeilijkste wat er is als je je voorgenomen hebt om dit patroon te doorbreken. Al ben ik echt goed op weg, anders kan ik natuurlijk dit werk ook niet doen, opgewassen voelen tegen mensen die iets anders van mij verwachten of willen, blijft soms heel lastig. Maar ik weet uit eigen ervaring als jij bij jouw eigen gevoel kunt blijven en durft te voelen wat daar leeft, vind je die kracht om die weerstand van je omgeving jouw niet meer de baas te laten zijn.
Natuurlijk heb ik zelf hier ook een hele weg voor moeten bewandelen. Ik heb mezelf in de spiegel aan gekeken en ben mijn eigen schaduwkanten onder ogen gekomen. En heel eerlijk, ik kom ze nog weleens tegen en ik geloof dat ik nooit uitgeleerd ben om mezelf te ontdekken en te leren kennen. Maar ik durf wel te zeggen, doordat ik het aan ben gegaan met een holistische therapeut, ik nu wel mijn eigen koers kan volgen.
Ik geloof dat in mijn werk de motivatie om mijn eigen koers te kunnen volgen, alleen maar bekrachtigd wordt door elke vrouw of man die bij mij binnenstapt.
Mensen komen niet voor niets in mijn praktijk. Ze voelen zich aangetrokken tot mij en eigenlijk durf ik wel te zeggen dat het komt omdat we altijd raakvlakken hebben op elkaars thema’s. Ik ben een spiegel voor hen en tegelijkertijd zijn deze cliënten dat ook voor mij. En heel eerlijk, daar ben ik ze dankbaar voor en dat houdt mij ook scherp op mijn eigen leven.
Daarnaast voel ik ook elke dag: "Wat heb ik mooi werk." Hoe mooi is het om mensen te begeleiden om weer (of voor het eerst) het hebben van regie over hun eigen leven te laten voelen? Ik heb inmiddels al veel mensen mogen begeleiden in hun holistische reis naar binnen en samen met hen mogen opruimen wat hen niet meer dient. Samen met hen fijne, nieuwe, krachtige overtuigingen mogen verankeren waar ze altijd op terug kunnen vallen. Wat ben ik trots op deze mensen, want de weg is niet makkelijk, maar als je het eenmaal bewandeld hebt, waren die reis en daarbij horende hobbels het meer dan waard.
Voel jij ook de herkenning in mijn verhaal en voel je dat het jouw tijd is? Neem dan gerust vrijblijvend contact met mij op en wie weet gaan wij dan ook wel samen een hele mooie innerlijke reis maken.
Veel liefs, Debbie
