Bloggen is iets waar ik blij van word. Hoe zwaar of luchtig het onderwerp ook is.
Na een blog op papier te hebben gezet, voel ik mij vrij. Vrij, doordat ik mijn gedachtes heb kunnen delen. Vrij, omdat ik inmiddels uit vele berichten van mijn lezers heb mogen horen dat het men soms zo raakt, dat ik die persoon de vrijheid geef en het gevoel geef dat het er mag zijn. En dat we met z’n allen zoveel gevoelens samen delen, ook al leven we in totaal andere leefomgevingen. Je bent niet alleen dus wees nooit bang om ook jouw gevoelens te delen. Want door hardop te benoemen wat er in jou leeft, komt er ruimte. Ruimte voor dat gevoel. Ruimte in vele opzichten in jouw leven, maar onbewust of bewust ook in het leven van de persoon die jij raakt met jouw verhaal.
Nu bijna een jaar na dat ik ziek ben geworden door Corona, besef ik mij des te meer dat ruimte maken voor mijn gevoel, vertrouwen geeft in mijn toekomst.
Corona sloopt je niet alleen lichamelijk, het is veel meer dan dat. En dat stukje wat het nog meer met je doet, verdient ook aandacht. Aandacht die alleen jij eraan kan geven door het niet weg te stoppen, maar het er te laten zijn. Ik ben een sterke vrouw. Ik weet hoe ik met gevoelens om moet gaan van mij zelf. Ik ben niet anders gewend dan vanaf kinds af aan al te moeten vechten voor ruimte, voor mijn stem en voor mijn gevoel. Het gevoel dat ik er ook toe doe. En dat wat ik voel, is mijn gevoel. En dat mag je nooit zelf afschepen als onbelangrijk of als iets wat er niet mag zijn. Wat anderen ook zeggen of vinden. Jouw gevoel is nooit onwaar. Hoe moeilijk soms dat gevoel ook mag zijn voor jouw omgeving, omdat ze iets zelf niet hebben meegemaakt of in een andere mate hebben meegemaakt. Jouw gevoel verdient liefde en aandacht. Kan een ander je dat niet bieden? Vergeet dan niet dat zelfliefde de grootste kracht is in jou?.
Erkenning en herkenning was, wat ik in het begin van mijn revalidatie zocht.
Bevestiging dat ik me niet inbeeldde dat ik zo vreselijk ziek was geworden van een virus. Bevestiging en erkenning dat de angst in mij, niet raar of overdreven is. Ik zocht begrip, geen discussie. Geen medelijden, maar gewoon een luisterend oor. Tuurlijk kreeg ik dit wel uit mijn omgeving, maar wat ik ook heel veel kreeg, en nog steeds, waren twijfels. Twijfels of het écht zo erg was, twijfels of Corona wel bestond. Heel veel twijfels, onbegrip en ongeloof. Terwijl als deze mensen even echt stil hadden gestaan bij het moment van nu, ze dan hadden geweten dat ik niet de juiste persoon ben om die twijfels mee te delen.
Dat doet wat met een mens, hoe sterk je ook bent, hoe dapper je ook bent en hoe strijdlustig je ook bent om weer beter te worden. Zowel fysiek als mentaal doet dat wat met je.
Die twijfels voelen als twijfels aan jou, aan jouw gevoel, aan jouw oprechtheid als mens.
En het gekke is, dat ik het nog snap ook, want iedereens wereld staat op z’n kop. Maar toch, lieve mensen, ga geen discussie aan met mensen die het wel aan den lijve hebben ondervonden en wel elke dag bewijs voelen dat Corona bestaat. Deze mensen hebben geen kracht voor een discussie, maar willen begrip. Begrip voor hen en hun situatie, geen begrip voor het virus. Ik vraag niet of je gelooft in het virus.
Mentaal krijg je een grote klap te verwerken. Je weet zelf al niet wat je is overkomen. Sterker nog, je bent stukken kwijt omdat je zo ziek was. Nachtmerries en flashbacks herinneren je dagelijks aan de periode die je hebt doorstaan. En ook al voel je je fysiek steeds beter, je bent er nog niet. Want Corona is het gesprek van de dag, waar je ook komt, waar je ook gaat. Het gevaar om weer zo ziek te worden is niet voorbij. Het achtervolgt je. Het overkomt je. Dat is geen keuze maar een trauma. Een zwaar onderschat gevolg van dit virus. Waar veel te weinig aandacht voor is.
En wil je er aandacht aan geven, wees er dan voor je medemens. Wees niet bang om te vragen hoe het echt met iemand gaat. En neem dan de tijd om echt te luisteren. Want al deze mensen die voor vele mensen onzichtbaar zijn, moeten zich niet alleen voelen, maar gesteund.
Ik ben niet zielig en zo zie ik mezelf ook niet.
Ik zie mezelf nog steeds als een sterke vrouw die aan het vechten is voor haar toekomst. Soms een onzichtbare vechter en soms een vrouw die dat benoemt. Maar ik weet ook dat ik vertrouwen heb in mijn toekomst. Ik heb vertrouwen in mijn carrière als coach. Want kwetsbaar opstellen, wat ik nu doe, is niet mijn zwakte, maar mijn kracht. Ik schaam mij niet dat ook ik door processen moet om te groeien. Ik schaam mij niet dat ook ik soms hulp nodig heb om door te kunnen. Dus daarom ben ook nu open tegen jullie, mijn volgers.
Ik zal misschien dit jaar niet een hoogvlieger zijn met het groeien en ontwikkelen van mijn bedrijf. Soms ben ik zichtbaar en soms onzichtbaar, maar verdwijnen doe ik niet. Ik zal misschien niet de hele avond op de dansvloer staan als het weer mag, met een glas wijn om het leven te vieren. Nee, dit jaar wordt mijn jaar om trots op mezelf te zijn, door het leven te gaan vieren. Door met aandacht er voor mezelf te zijn.
Maar dat groeien en ontwikkelen van mijn bedrijf gaat zeker ook komen. En het dansen op de dansvloer met een glas wijn ook. Dat komt omdat ik durf te leunen op het vertrouwen dat het goed komt.
Dat is mijn tip voor jullie: durf te leunen op het vertrouwen dat het goed komt.
In welk proces je ook zit in jouw leven. Alleen jij kan die kracht in jou losmaken. Anderen vinden zo goed of kwaad als het kan toch wel wat van jouw proces. Durf je eigen vertrouwen te voeden en te geloven, want, en dat beloof ik je, dat geeft je vleugels.
Veel liefs, Debbie.
