Vertrouwen in jezelf mag je nooit verliezen, want dan verlies je zeker de strijd van het beter worden van COVID-19.
Deze blog schrijf ik om van mij af te schrijven en ook om mensen te motiveren die dit ook ondergaan zodat ze niet opgeven en in zichzelf te blijven geloven. Die energie heb je hard nodig om jezelf hierdoorheen te slaan. Is het een garantie dat je beter wordt? Nee, maar helpt het je? ja, want zonder hoop en vertrouwen verlies je kracht en doorzettingsvermogen en verlies je vooral het overzicht.
Ruim 12 weken geleden werd ik heel ziek; ik bleek COVID-19 te hebben. De focus ligt meteen op beter worden. Als je door de gevarenzone heen bent en volgens de arts niet meer besmettelijk bent, denken we allemaal: “De vlag kan uit! Ik kan weer mijn leven oppakken!” Maar geloof mij, dan begint het harder werken naar herstel. Je komt in een rollercoaster van emoties (verwerking en acceptatie etc.), belemmeringen (het nog niet kunnen van vele dingen) en meningen (specialisten, nieuws, je omgeving etc.).
Zowel fysiek al mentaal word je behoorlijk op de proef gesteld. Je lijf voelt niet meer als jouw lijf. De normaalste dingen kan je niet meer. Je gaat door het minste geringste al over je eigen grens zowel fysiek als mentaal. Een grens die vaak onvoorspelbaar is. Als ik iets vandaag kan, wil dat niet zeggen dat ik dat morgen ook kan. Alles moet je weer opbouwen en niks is meer als vanouds. Niemand weet wat je werkelijk te wachten staat. Je staat er alleen voor en je hebt het gevoel dat je hele toekomst op losse schroeven staat. Niemand kan je garantie geven dat je weer helemaal beter wordt. Je wereld staat stil en wordt klein.
Ik was daar ook naar opzoek houvast en hoop: de middelen die mij beter maken. Mijn emoties gingen alle kanten op en ik werd gek van alle tegenstrijdige berichten. Naar wie moet je luisteren? Wat werkt? Ben ik misschien wel gek of maakt het je gek? Kan ik ooit wel weer werken? Of überhaupt genieten van het leven? Het kost energie die je gewoon niet hebt. Het maakt je nog zieker en onzekerder.
Ik ben nu aan week 13 begonnen en ik weet 1 ding wel wat mij helpt om vooruit te gaan en dat is: focus op jezelf en luister naar jezelf. Accepteer dat je maanden uit de running bent of langer en gun jezelf de tijd. Elke keer als je weerstand geeft aan je lijf om toch meer te doen dan je aan kan, brengt je het terug bij af. Nee, dat is niet makkelijk. Wat heb ik een strijd met mijn wil en kunnen gehad. En nog wel eens, maar ik weet wel dat nu ik accepteer dat mijn hoofd en omgeving niet mijn snelheid bepalen van revalideren, maar mijn lijf bepaalt dat.
Zie op mijn foto; ik loop weer achter mijn rolstoel. Dan te bedenken dat ik het een paar weken geleden nog niet eens volhield om 10 min te zitten; laat staan een paar 100 meter te kunnen lopen. Ik wilde soms opgeven, want ik kon niet meer. Ik bleef terugvallen, omdat ik toch te snel wilde. Ik kan alleen maar zeggen: bouw met 1 steentje per keer en kom pas met het volgende steentje als dat eerste steentje niet te veel meer van je vraagt. Ik doe dat nu een aantal weken, soms met frustratie omdat het zo langzaam gaat, maar ik bouw wel in plaats van dat mijn gebouw steeds weer afbrokkelt. Ik bouw en vertrouw op mezelf. Alleen jij weet wat jouw lijf je vertelt.
Tuurlijk begeleiding van bijvoorbeeld een goede fysio is fijn, dat heb ik ook. Mijn fysiotherapeut Fleur Kuijpers van DBZ fysio in Den Bosch heeft mij enorm goed geholpen en dat doet ze nog elke week. Ondanks dat alles online moet, omdat ik in Koog aan aan de Zaan woon, heb ik er heel veel steun aan. Zonder haar was ik nog niet zover. Zij leerde mij geduld en tijd op te brengen zodat mijn lijf weer kon bouwen. Als ik het even niet meer zag motiveerde zij mij door uit te leggen wat er in mijn lijf gebeurde zodat ik daarin rust kon vinden en vertrouwen dat dit erbij hoort.
Herken je je in mijn verhaal? Dan raad ik haar zeker aan.
Ik ben de hoop niet verloren ik geloof ook dat ik beter word. Ik geef mezelf alles wat daar voor nodig is en dat is tijd, rust, geduld en heel veel liefde en vertrouwen in mezelf. Ik kom er wel al kost het mij een jaar. Ik denk dat als je die druk van je schouders haalt en focus legt op kleine stapjes en geluksmomenten dan ga je vooruit. Ik ben er ook nog lang niet en mijn glas is op goede dagen nu half vol, maar ik kom er wel.
Dus lieve mensen probeer positief te blijven en verlies niet je hoop. Haal hoop uit jezelf als je omgeving het niet kan brengen. Wees trots op elke stap die je maakt zie het positief en niet als: ik kan alleen dit nu nog maar. Maar zeg tegen jezelf: “Yes! Het lukt mij weer”, want ik geloof dat als je mentaal de meeste dagen stabiel en positief bent, je een voorsprong hebt om vooruit te kunnen gaan. Anders moet je ook nog je eigen negatieve stemming dragen die energie van je vraagt en die je beter in kan zetten op vooruitgaan.
Ik hoop dat jullie hier ook wat aan hebben gehad. Mij heeft deze mindset echt geholpen daarom wilde ik hem met jullie delen. Ik wens iedereen veel sterkte, kracht en geloof toe. En een dikke knuffel. Blijf geloven dat het goed komt, dat gaat je kracht geven om niet op te geven als het even te zwaar is.
Veel liefs, Debbie.
